აზოტირება არის თერმული დამუშავების პროცესი, რომელიც ავრცელებს აზოტს ლითონის ზედაპირზე, რათა შეიქმნას გამაგრებული ზედაპირი. ეს პროცესები ყველაზე ხშირად გამოიყენება დაბალშენადნობის ფოლადებზე. ისინი ასევე გამოიყენება ტიტანის, ალუმინის და მოლიბდენისთვის.
რა განსხვავებაა აზოტირებასა და კარბურიზაციას შორის?
კარბურიზაცია და აზოტირება არის ორი ტექნიკა, რომელიც გამოიყენება ლითონის სტრუქტურების დიფერენციალური გამკვრივების პროცესში. კარბურიზაციასა და აზოტირებას შორის მთავარი განსხვავება ისაა, რომ კარბურიზაციისას ნახშირბადი დიფუზირდება ფოლადის ზედაპირზე, ხოლო ნიტრიდინგის პროცესში აზოტი დიფუზირდება ფოლადის ზედაპირზე..
როგორ ზრდის ნიტრიდირება სიმტკიცეს?
აზოტირება არის დიფუზიასთან დაკავშირებული ზედაპირის დამუშავება (ნახ. 3), რომლის მიზანია გაზარდოს ზედაპირის სიმტკიცე (სხვა თვისებებთან ერთად) ნაწილის ზედაპირზე კორპუსის შექმნით.(ნახ. 4). ამ პროცესის ერთ-ერთი მიმზიდველობა არის ის, რომ სწრაფი ჩაქრობა არ არის საჭირო.
როგორ კეთდება ნიტრიდირება?
აზოტირება ჩვეულებრივ ხდება ფოლადის ობიექტების გაცხელებით აირისებრი ამიაკით (NH3) 500-დან 550 °C-მდე (950-დან 1,050 °C-მდე) ტემპერატურაზე. F) 5-დან 100 საათამდე პერიოდისთვის, რაც დამოკიდებულია აზოტის დიფუზიის სასურველ სიღრმეზე.
რა არის აზოტირების უპირატესობა?
ნიტრიდინგის უპირატესობები და უარყოფითი მხარეები
- სიხისტის უკეთესი შენარჩუნება მაღალ ტემპერატურაზე.
- მეტი დაღლილობის ძალაკოროზიულ პირობებში.
- დამუშავებულია ტაფების ნაკლები დახრილობა ან დამახინჯება.
- ამტანობის უფრო მაღალი ზღვარი მოხრის დაძაბულობის დროს.
- მეტი წინააღმდეგობა ცვეთისა და კოროზიის მიმართ.
- ზედაპირის დიდი სიხისტე.
